Διδακτική ιστορία - Εισαγόμενος πολιτισμός

Διδακτική ιστορία - Ένα καλό μάθημα για τον Έλληνα

Εισαγόμενος πολιτισμός

Αν ο Έλληνας κατοικεί σε μια άλλη χώρα αναγκάζεται να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Ίσως εκεί αναπτύσσει την εθελοντική του δράση, κάτι που εντός των συνόρων της χώρας μας ξεχνά παντελώς. Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί μια διδακτική ιστορία για όλους μας. Η κυρία στη φωτογραφία είναι τουρίστρια, από τη Νορβηγία. Λέγεται Μία Ράμβικ και μένει, αυτές τις μέρες, σε κάποιο ξενοδοχείο στην Αγία Μαρίνα. Τη συνάντησα την Τρίτη, 16-5, να πεζοπορεί, ώρα δύο μες στο λιοπύρι, σε έναν αγροτικό δρόμο, μεταξύ Σταλού και Αγίας Μαρίνας. Μάζευε τα σκουπίδια από το δρόμο, τα έβαζε σε σακούλες, που κρατούσε στο σακίδιό της, και αναζητούσε κάδους για να τα ρίξει. Σταμάτησα για να τη βοηθήσω. Είχε καθαρίσει έναν δρόμο, περίπου δύο χιλιομέτρων και έσερνε ένα φορτίο δέκα κιλών. Την ευχαρίστησα και δήλωσα  την έκπληξή μου για τον υπερβολικό κόπο που έκανε. Μου απάντησε ότι αυτή η παραδεισένια φύση με το πράσινο και τα λουλούδια αξίζει κάθε θυσία. "Πάντα και παντού υπάρχουν προβληματισμένοι άνθρωποι και διανοούμενοι που φροντίζουν το περιβάλλον. Συμφώνησα επιφανειακά, αν και σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει στην «ημεδαπήν», ούτε για δείγμα, διανοούμενος να κάνει κάτι ανάλογο. Όλα τα περιμένουμε από τον δήμαρχο. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι έρχεται συχνά στην Κρήτη και κάθε μέρα, η ίδια και η παρέα της, κάνουν περιπάτους καθαριότητας. Κρατούσε μάλιστα ένα ειδικό μπαστούνι, που έπιανε τα τενεκεδάκια και τα πλαστικά, με έναν απλό χειρισμό. «Φοβάμαι τα φίδια» μου εξήγησε. «Το μπαστουνάκι με προστατεύει.» Τη βεβαίωσα ότι στην Κρήτη δεν έχομε δηλητηριώδη φίδια και εκείνη συμπέρανε: «Να άλλη μια απόδειξη ότι η Κρήτη είναι Παράδεισος». «Παράδεισος με πολλά σκουπίδια», είπα εγώ αυτοσαρκαστικά. Και εκείνη απάντησε με ευγένεια: «Ποιος ξέρει, ίσως και στον αληθινό παράδεισο του ουρανού, κάποιοι φροντίζουν το περιβάλλον και μαζεύουν τα σκουπίδια.»